Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μία υπερπροσφορά δανειακών προιόντων εκ μέρους των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων προς τους καταναλωτές με σκοπό, αφενός τη διευκόλυνση των πολιτών να προβαίνουν στην ικανοποίηση των καταναλωτικών αναγκών τους και αφετέρου την αύξηση των κερδών των τραπεζών.
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Τράπεζασ της Ελλάδας η υπερχρέωση των καταναλωτών και ο υπερβολικός δανεισμός των ελληνικών νοικοκυριών τείνει να εξελιχθεί σε μείζον κοινωνικό πρόβλημα.
Γίνονται αναφορές για μείωση της παρέμβασης του κράτους στην τραπεζική αγορά, σύμφωνα με τη θεώρηση ότι πρέπει να λειτουργούμε μέσα σε ένα καθεστώς ελεύθερης αγοράς, που αυτορυθμίζεται και επιλύει μόνη της τα προβλήματα που ανακύπτουν. Ωστόσο στην παραπάνω θεώρηση υπάρχουν δυο σημαντικές προυποθέσεις : 1) ότι ως καταναλωτής νοείται ο <<λογικά προσεκτικός>> καταναλωτής, δηλαδή αυτός που επιλέγει αυτό που είναι πιο επωφελές για τον ίδιο και 2) ότι υπάρχει ίση και επαρκής πληροφόρηση προς όλους τους καταναλωτές.
Η αδυναμία του καταναλωτή να αξιολογήσει αντικειμενικά την πιστοληπτική του ικανότητα σε σχέση με τα εισοδήματά του, την περιουσία του αλλά και προσωπικές ανάγκες, επιτείνει το πρόβλημα και οδηγεί σε αδυναμία του δανειολήπτη να καταβάλει τις οφειλές τους προς τις τράπεζες.
Leave a Reply